من از مصدر "رفتن" میترسم . رفتن کلمه‌ای بی‌رحم است . کلمه‌ای جانگیر است .کلمه‌ی خوبی نیست‌ . کلمه‌ای لرز برانگیز است ... چه کسی برای اولین بار ، مصدر "رفتن" را بیان کرد ؟ برای چه این کلمه باید وجود داشته باشد ؟ چرا باید کسانی در زندگی‌مان باشند که آن را برایمان معنا کنند ؟ چرا رفتن دیگران را در زندگی‌مان تجربه میکنیم ؟ چرا دیگران می‌روند ؟ برای چه چیزی ما را ترک می‌کنند ؟ چرا در کنار ما نمی‌مانند و با ما مسیر را ادامه نمیدهند ؟ چرا "رفتن" وجود دارد تا ما را تنها بگذارند ؟ °•°• خیلی ها بوی رفتن می‌دهند ؛ اما کنارمان می‌مانند و ما را همراهی می‌کنند . خیلی های دیگر هم که هیچ‌گاه فکرش را هم نمیکردیم ما را تنها بگذارند ، زودتر از هرکسی تصمیم به ترک ما می‌گیرند و طوری می‌روند که دیگر نمیتوانیم آنها را بازگردانیم . مگر نمیگویند که دنیا دو روز است ؟ پس چرا کنار ما نمی‌مانند و با ما چای نمی‌نوشند و با ما  خنده یا حتی گریه نمی‌کنند ؟ چرا میل به رفتن دارند ؟ چه چیزی آن طرفِ جهان است که این طرفِ جهان نیست ؟ مثلا هر وقت یادم می‌آید که سال دیگر ، آخرین سالی است که با بچه‌های کلاس هستم و بعد از آن هر کس می‌رود سراغ مسیر زندگی خودش و همه از یکدیگر دور می‌شویم ، ترس و دلهره عجیبی در دلم خانه پیدا میکند . شاید با آنان در ارتباط بمانم ، اما ارتباطی که در " سلام ، خوبی ؟، چطوری ؟" خلاصه شود ، چه ارتباطی است ؟ چه کنار هم بودنی است ؟ °•°• "رفتن" خیلی ریسک دارد ‌. من هیچوقت نتوانستم این ریسک را در زندگی‌ام انجام دهم . هیچوقت نتوانستم چیزی را ترک کنم و برم ؛ در حالی که بارهایِ بسیاری رفتن دیگران را مشاهده کردم . از دست دادن برای چه کسی لذت بخش است ؟ از همان ابتدای زندگی‌ام دیگران " رفتن" را انتخاب می‌کردند ؛ بدون اینکه بخواهند ذره‌ای کنارم بمانند . حتی در همان کودکی‌ام چیز های زیادی را از دست دادم ؛ مثل از دست دادن یک اسباب بازی ، یک لباس ، یک شیء ، یک آدم ... یا آن زمانی که در مهد‌کودک برای اولین بار در عمرم ، دوست پیدا کردم و از فردایش دیگر خبری از او نداشتم و سال ها بعد متوجه شدم که در اثر یک حادثه از دست رفته است ؛ او حتی بدون خداحافظی من را ترک کرد ... آری ! "رفتن" ریسک می‌خواهد من از "رفتن" میترسم      

« ضربه ها انسان را می سازند » اگر ضربه‌ها و مشکلات نبودند، انسان دلیلی برای امیدواری و تلاش نداشت ؛  طوری که اگر زمین خوردن وجود نداشت بلند شدن هم بی‌معنی بود . مسیری را تصور کنید که در آن هیچ مشکل و ضربه و زمین خوردنی وجود ندارد ؛  اگر اینطور بود انسان چه دلیلی برای تلاش برای رسیدن داشت؟! و یا حتی وقتی که به انتهای مسی می‌رسید اصلاً برایش ارزشمند بود ؟؟. اما وقتی در مسیر مشکل‌ها و زمین خوردن‌ها وجود داشته باشند فرد برای رسیدنش می‌جنگید و دغدغه‌اش بلند شدن بود و وقتی به مقصدش می‌رسید ارزشمندترین دارایی‌اش آن لحظه می‌شد ! . پس اصلاً معنی « ضربه‌ها انسان را می‌سازند » چیست؟؟ ضربه‌ها باعث می‌شوند انسان دلیلی برای زنده بودن و زیستنش بیابد !! ؛ مثلاً اگر سختی وجود نداشت ،   آیا آرامش معنی می داد؟ و یا اصلا کسی برای آرامش می‌جنگید ؟و یا حتی آرزویش را می‌کرد ؟و شادی چطور ؟  آیا اگر غم وجود نداشت کسی معنی شادی را درک می‌کرده ؟و یا حتی برای داشتنش تلاش می‌کرد؟ اگر زندگی همش گل و بلبل بود آیا کسی امیدی داشت ؟و یا امید معنایی می‌داد ؟ غم مشکل ضربه و زمین خوردن‌ها  ؛ همه این‌ها به وجود آمدند تا مردم معنای  آرامش، شادی و موفقیت را بفهمند و آنها را تجربه کنند  . اگر ضربه‌ها وجود نداشتند آیا انسان برای ساختن آرزوهایش ، زندگیش ، و رویاهایش تلاشی می‌کرد و یا امیدی برای به دست آوردن آن داشت؟    

  اگر آدم نبودم چه می‌شدم؟ خُب راستش انتخاب سختیه. من خودم آدم بودن رو ترجیح میدم و حاضر نیستم چیز دیگه‌ای بشم. اگه سوسک و پشه و اینا بشم آخرش یعنی دیگه ته باحال بودنش اینه که ملت ازم فرار می‌کنن. آخرم اون وسط یه آدم شجاع پیدا میشه با دمپایی له‌ام می‌کنه. اگه طوطی موطی هم بشم می‌اندازنم توی یه قفس بعد انقدر یه کلمه رو تکرار می‌کنن که آدم روانی میشه بعد انتظار دارن بگیم هم! بعد حتی انتظار دارن گاز هم نگیریم! خوب آدم حسابی منو کردی تو قفس از صبح تا شب منو می‌بینی میگه بدو بدو بعد غذا کردی تو ظرف پلاستیکی میله قفس آهنیه کف قفس هم پلاستیکیه. بعد یه چوب گذاشتی اون وسط یعنی حالا یه مکان خیلی ارگانیک ساختی مطابق جنگل‌های آمازون؟ نه خُب خدایی چه انتظاری داری؟ بله بگذریم. حالا از این گذشته من باز ماهی بودنو بیشتر دوست دارم. اما تو دریا که یهو چشمتو باز می‌کنی می‌بینی تو شکم کوسه‌ای تازه داری هضم هم میشی بعد تو تُنگ یا آکواریوم هم که دیگه هیچی خدایی یکی نفهمه فکر میکنه دیوونه شدی. انگار بدبختا هی خودتو می‌کوبی به شیشه که فرار کنی. آخه خدایی چرا؟ خوب نابغه از اون محفظه در بیای که می‌میری مثلا میخوای آکواریوم رو وسعت بدی؟ بعد حالا جالبه میای بیرون هم یعنی میپری بری دوباره داخل آب بدتر میوفتی میری زیر میز و کابینت همونجا تجزیه میشی. ویروس بودنم باحاله ها ! ولی نه نیست ولش کن. انگیزه ویروسا چیه واقعاً؟ اول و آخرش از بین میره دیگه. چه بدنه شکستشون بده چه اونا بدن رو شکست بدن. آخه تو که انقدر ادعا می‌کنی آره من می‌کُشم فلان می‌کنم اون طوری می‌کنم خُب عزیزم دقت نکردی اگه طرفو بُکُشی خودتم می‌میری؟ بله، ولی من همیشه دوست داشتم یه پرنده تو طبیعت باشم. به هر حال اگه بخوای به همه چی از طرف منفیش نگاه کنی خُب خود آدم بودنم بدی داره دیگه. مثل پرنده بودن. البته پرنده آزاد در طبیعت، مثل گنجشک. درسته خطرایی مثل گرگ و سگ و گربه و اینا تهدیدت می‌کنه ولی خدا پر داده بتونی پرواز کنی. البته باز من ترجیح میدم آدم باشم. ولی گنجشک بودن باحاله به هر حال تو طبیعت آزادی البته چرا از اینکه الان طبیعت یکم شبیه شَهره. جاهای کمی واسه‌ی پرنده‌ها و حیوونا هست. ما آدما بعضی‌هامون یکم خود خواهیم مثلا بعضیا تو محلی که ساختن ممنوعه، خونه و شهر می‌سازن بعد یه گربه بیچاره داره اونجا رد میشه به جان خودم کتونی رو در میارن می‌اندازن تو سر بدبخت. بعد هم پیشتش هم میکنن بدبختو خُب طفلی داره راه میره دیگه قتل عام که نکرده. خُب آخه چه کاریه، اگه یکم مهربون‌تر بودین الان لااقل می‌تونستم قاطع بگم دوست دارم گنجشک باشم. نه مثلا فکرکن داری راه میری یهو یه کتونی از اون ور می‌خوره تو سَرِت! آخه عزیزم چه کاریه؟ ولی مهم‌ترین چیز اینه که حیوونا به اندازه ما نیاز به روابط اجتماعی ندارن که مثلا عیدا بِرَن خونه‌ی خاله‌شون و مامان بزرگشون عید دیدنی. وقتی بزرگ میشن مادر پدره می‌رن اونو ول می‌کنن خودش تشکیل خانواده بده. بعد که خودش تشکیل خانواده داد بچه‌شو ول می‌کنه بعد بچه‌ی بچه‌اش و بچه‌ی بچه‌ی بچه‌اش و بچه‌ی بچه‌ی بچه‌ی بچه‌اش و اینا خانوادتاً همگی الی آخر همین کار رو میکنن. هیچی کلا منصرف شدم همین آدم بهتره فوقش اگه مجبور شدم میزی، کمدی چیزی می‌شم والا خطرش کمتره.  

دستی من را از داخل کارتون برداشت و در کنار بقیه ی هم نوعانم در قفسه گذاشت . خوشحال از اینکه بالاخره صاحبی خواهم داشت ، به اطراف ان مکان بزرگ نظر انداختم و درباره ی تک تک چهره هایی که میدیدم فکر می کردم ،که اگر صاحب من باشد چه می شود ؟ اصلا از من استفاده خواهد کرد ؟، یا که من را در کمد و قفسه ای خواهد گذاشت تا خاک بخورم و از من هیچوقت استفاده ای نخواهد کرد ؟ مردم از کنارم بی تفاوت می گذشتند، گاهی بعضی من را بلند می کردند و خلاصه ی روی پشتم را می خواندند و من را دوباره سرجای خود می گذاشتند،و بعضی هم به جای انتخاب من خواهر و برادرانم را انتخاب می کردند. کم کم داشتم ناامید می شدم ، تا اینکه دختری عینکی با چشمانی درشت و زیبا و موهای بلند که مانند ابشار دورش ریخته بود به سمتم امد . من را با دقت از قفسه بلند کرد و به پشتم نگاهی انداخت . انگار با خواندن هر جمله از حرف هایم برای خواندنم مشتاق تر میشد . استرس سر تا پایم را فرا گرفته بود. اگر من را انتخاب نمی کرد چه ؟. من واقعا از او خوشم امده بود. پس از چند لحظه با لبخندی من را محکم تر گرفت و به سمت بقیه ی قفسه ها راه افتاد و چند هم نوع دیگر هم انتخاب کرد و به سمت صندوق دار رفت. وقتی به خانه ی او رسیدیم ،به دقت مارا از کیسه بیرون اورد ، طوری که انگار چیزی ارزشمند مانند الماس ، یا همچین چیزی هستیم. بقیه ی هم نوعانم را در اتاقکی تاریک که به ان کتابخانه میگفت چید و من را در دستانش گرفت و پس از ریختن قهوه ای برای خودش ، روی صندلی میز تحریرش نشستو شروع به خواندن حرف هایم کرد. با خوشحالی و رضایت فراوان حرف هایم را برایش نمایان می کردم ، او خواننده ی خوبی بود و از من خسته نمی شد. در طول یک هفته ی کامل ، ما هر روز کنار هم بودیم و گاهی انقدر با عشق به صفحات من نگاه می کرد ، که حس می کردم ممکن است در همان لحظه تمام برگه هایم کنده شوند و سقط شوم. پس از ان یک هفته ی شیرین ، او تمام حرف هایم را خواند و دیگر کارش با من تمام شد و من برای ماه ها ، به هم نوعانم در همان اتاقک مخوف پیوستم . یک روز در اتاقک باز شد ، با چشمانی خالی از امید به ان دختر نگاه کردم. او دستانش را به سمتم دراز کرد، و همانگونه که تلفنش را به گوشش چسبانده بود گفت :( باشه فردا برات میارمش،کتاب خوبیه ولی دیگه بهش نیازی ندارم) چشمانم پر از اشک شد . به حال خود افسوس خوردم و در فضای تاریک کیف او شروع به گریه کردم. چطور توانست درمورد من این چنین بگوید ؟. تنها چیزخوب از حرف های او این بود که از نظرش کتاب خوبی بودم . فردایی ان روز با باز شدن و تابیده شدن نور به درون کیف ، چشمانم را ریز کردم . ان دختر من را برداشت و به سمت دختری دیگر با موهای فر نارنجی و چشمانی ابی به رنگ دریا داد . گلویم را بغض فرا گرفته بود ، اما خودم را کنترل کردم . وفتی به خانه ی دختر رسیدیم من را با ددمنشی روی میز پرت کرد. حس کردم جلدم خرد شد و برگه هایم درحال جدا شدن بود . هر بار که دختر من را برمی داشت ، جوری عذابم می داد . گاه برگه هایم را تا می زد ،گاه جلدم را خم می کرد ، گاه گوشه ای از برگه هایم را پاره می کرد و ... . روزی خسته و کوفته ، از تمام کار های ان دختر ، بر روی میز خوابیده بودم که برادر کوچکترش وارد اتاق شد. دلم اشوب شد، از این پسر خیلی می ترسیدم . به سمتم امد ، سرتا پایم خیس عرق شد . من را از روی میز برداشت و روی زمین جلوی خودش باز کرد . ابتدا ارام رفتار کرد ، اما پس از مدتی عصبی از اینکه نمی تواند چیزی از حرف های من را بفهمد وحشی شد و شروع به پاره کردن صفحاتم کرد . درد را در تمام وجودم حس کردم ، هر بار پاره شدن صفحاتم، مثل کشیده شدن چاقویی عمیق در پوست انسان و فوران هزاران لیتر خون بود. سرانجام وقتی کاغذانم به پایان رسید ، متوجه به پایان رسیدن عمر خود نیز شدم . پس این پایان کار من است ، پایان داستانم. پایان داستانی که همیشه فکر میکردم خوش است .    

  تا می خواهم قلم در دست بگیرم ناگهان رها می شود  و روی زمین می افتد حتی نوشتن درباره شان هم درد دارد درد... آری درد واژه کوچک سه حرفی ولی پر از مفهوم  که شاید نباشد کلمه ای در توصیف و توضیحش مگر آنکه پای صحبت هایشان بنشینی و بشنوی با گوش جانت عمق دردشان را... و ببینی با چشم دلت پینه ی دست هایشان را... و لمس کنی با دستت جای بار روی کمرشان به جای برگه های نرم تازه دفتر و مدادر نگی هایی که هر کدام نشانه ای از شادابی و نشاط اند و بوی تعفن بدنشان بجای بوی ورق های سفید و تازه ی درون کیفشان ... درد دارد فهمیدن قصه ی غصه ی زندگی پر فراز و نشیب شان درد دارد دیدن اشک های لغزان روی گونه های لطیف و سرخشان... درد دارد دیدن التماس و تمنّا هایشان از مردم بی اعصاب این شهر برای خریدن اجناسشان درد دارد دیدن کبودی های جسمشان... درد دارد دیدن ناخن های جویده و شکننده ی شان درد دارد مشاهده ی جای قاشق داغ بر دستشان... درد دارد... هر چه بگویم کم گفته ام از این قشر عظیم از جامعه اما فایده اش چیست؟ و امّا ما چه می فهمیم از غروری که زیر چرخ های ماشین ها له شد و چه درکی داریم از سرخ شدن صورتشان بر اثر سیلی این روزگار و این مردم مغرور این مغرورانی که وقتی پای شکمشان در میان باشد همچون عقابی گنجشکان نحیف را در حصارپنجه های بی رحم خودشان می فشارند ... کودکان و نوجوانانی که غول بزرگ فقر  و بازی سیاست این زمانه بر زندگی شان سایه انداخته و مجبورشان کرده که کار کنند... آری این بچه ها کودکانی بودند که یک شبه مرد شدند  و مسئولیّت خانواده شان را بر عهده گرفتند... کودکانی که به جای تعلّم می فروشند و بجای شادی غم را میهمان دل خود کرده اند. کودکانی که در اوج خردسالی بزرگی می کنند و درک نمی کنند چیزی از این دوره مهم زندگیشان.. کودکانی که لبخندشان مانند شکوفه دادن درختان در پاییز محال است... کودکانی که حقشان نیست ولی می پذیرند آنچه حقشان نیست را... می پذیرند  تکبر  این مردم را که با  کفش های رنگین نفرت لهشان می کنند... پرده اشک روی چشمانم را می پوشاند و اجازه بیشتر نوشتن را نمی دهد  گویی تنها آنها دریافتند معنی درد را....

  کریم هر روز صبح خواب بیدار می شد . گونی خود را برمی داشت و از خانه بیرون می رفت. آن روز نیز مثل همیشه مادر با صدای آرام و محزون او را صدا می زد، کریم بلند شو دیرت می شود. کریم بلند شد، دست و صورت خود را شست و گونی خود را برداشت و روی دوشش انداخت. مادر لقمه ای که برای ناهار او آماده کرده بود را به دست او داد و او را به خدا سپرد. کریم به محض اینکه در خانه را بست ناخودآگاه قدمهایش را تندتر کرد. خانه­ی آنها پایین شهر تهران بود. پدرش مدتی بود که به دلیل بدهکاری در زندان به سر می برد. کریم این کار را به پیشنهاد یکی از همسایگان می کرد. سوار بر اتوبوس شد و در صندلی نشست، غرق در افکار خود شد. او تا کلاس اول راهنمایی درس خوانده بود. پارسال همین موقع او نیز مثل اکثر بچه ها به مدرسه می رقت. درست بود که وضع مالی خوبی نداشتند ولی بالاخره یک نان و بخور و نمیری پدرش سر سفره می آورد. ولی الآن چند ماهی بود که به دلیل غیبت پدر او با این سن کم نان آور خانه شده بود. کم کم داشت چشمانش گرم می شد که راننده بلند گفت: ولیعصر. انگار می دانست که مقصد کریم آنجاست. چند روزی بود که پاتوق کریم کوچه­ها و خیابان­های ولی عصر بود. به محض رسیدن به کوچه با هول و شتاب خود را به یکی از سطل­های زباله رساند. دستهای کوچکش را به درون سطل برد و تا کمر در آن سطل خم شد. چند دانش آموز که با صدای بلند صحبت می کردند و به مدرسه می رفتند از کنارش بی تفاوت گذشتند، یکی از آنها لقمه نیم خورده خود را به درون سطل زباله پرت کرد. یک نفر از کنار کریم رد شد با خود زمزمه­ای می کرد. کریم خوب گوش کرد، می­گفت: مثل بچه گربه زباله ها را وسط کوچه پخش می کنند. اما کریم بی تفاوت بود. اودیگر گوشش از این صحبت­ها پر بود و پوستش کلفت شده بود. سپس سطل های بعدی را پشت سر هم وارسی کرد. یکی از سطلها درست مقابل یک خانه زیبا بود. کریم همیشه چند دقیقه به آن خیره می شد. به پرده های اتاق خواب طبقه دوم و به بالکن با گلدان های زیبایش نگاه می کرد. او آرزو می کرد ای کاش آن متعلق به او و خانواده اش بود. صاحب آن خانه یک پسر هم سن و سال کریم داشت که کریم هر روز مدرسه رفتن او را با حسرت نگاه می کرد. امروز هم دوست داشت پسر را ببیند. او در رویا خود را جای پسر قرار می داد بعد از دقایقی پسر از خانه بیرون آمد. او نیز انگار کریم را می شناخت و به نظر می رسید از او بدش نمی آید. لبخندی به کریم زد، در حالیکه کوله اش را روی دوشش جای می کرد، پنجره طبقه دوم باز شد و مادر پسر از بالا گفت: صبر کن، کیفت امروز سنگین است، می رسانمت. کریم نگاهی به گونی خودش انداخت که دیگر پر شده بود. یادش افتاد که الآن چقدر باید با این گونی راه برود تا به گاراژ زباله برسد. آه سردی کشید ولی بلافاصله یاد صورت مادر افتاد که هر شب منتظر او بود. گونی را روی دوشش قرار داد و به راه افتاد، در راه یاد آرزوهای بر باد رفته خود می افتاد. روزی خود را در لباس پزشک، روزی در لباس خلبان و روزی در لباس استاد دانشگاه، روزی در لباس مهندس و ... می دید ولی هر بار خود را دلداری می داد که برای شاد کردن صورت خسته مادر این بهترین کاریست که او را در حال حاضر می تواند انجام دهد.  

دست در باد هنرمندانه میرقصد؛ می‌خندد، می¬گرید، حتی اشک شوق می‌ریزد، با صدای سازی که نمی‌داند نوازنده اش کیست..؟ می‌داند باید رها باشد و موهایش را به آغوش باد می‌فرستد و با دستانش، رودخانه را قلقلک می‌دهد، سمفونیِ گنجشک¬ها را از بَر است و با پروانه ها پرواز می‌کند. با چمن ها می‌خوابد و با صدای بال کلاغ های مهربان برمی‌خیزد. برای درخت کتاب می‌خواند و برگ ها چشم هایش را نوازش می‌کنند؛ برای غنچه ها آواز می‌خواند؛ دختری که گوشۀ اتاق کوچکش تا همیشه خوابش برده. او.. رویاهایش را، خنده¬های از ته دلش را، آرزو هایش را در آینه برای خود تعریف کرد. او استعداد هایش را، هنرش را و تمام هرچه از دست بر‌می‌آمد را با رج های قالی خانه گره زده بود و قالی را برای خانواده به حراج گذاشته بود، حراجی با بهای اشک...

گوشه ای خلوت در اوج شلوغی، و پر سکوت در اوج صدا، شاید حوالی مغزی خسته و در امتداد قلب یک زن؛ زنی که نشستن‌اش ایستادگی‌اش را فریاد می‌زند و سکوتش شاید از خستگی می‌گوید! یک زن،که دنیایش شاید خلاصه می‌شد در دستان یک او. اما حالا تنها دارایی اش دستان پر چروک و خسته ی خودش است! در آستانه ی سی سالگی اش تنها آرزویش مرگ است و مرگ؛ اما او نخواهد مرد، زنده خواهد ماند و خسته تر خواهد شد و دستانش بیش‌تر پینه خواهد بست، شاید او عاشق تر خواهد شد...! عاشق دختری با موهای طلایی که هرگز نمی‌خواهد مانند مادرش باشد و نمی داند که مادرش هم همین را می‌خواهد! شاید مادرش قبل از مرگ بخواهد دخترش را در آغوش یک مرد به یادگار بگذارد و لباس عروسی اش را خودش سنگ دوزی کند.

دستانم را می کوبم روی میز و با عصبانیت می­گویم: تو باید بگویی! باید اعتراف کنی! بیگناهی و باید بی گناهی خودت را ثابت کنی.پوزخندی می­زند ومی­گوید: زندگی خودم است. این حرفش هیزم عصبانیتم را بیشترمی کند. این بار فریاد می­زنم می گویم: من وکیل توهستم. من باید تو را ازاین منجلاب بیرون بکشم.با خنده­ای مهربانانه از من می­پرسد: تا حالا عاشق شدی؟ می گویم: نه!!! من خودم را به خاطر کسی که حتی یکبار هم  به دیدنم  نیامده ناراحت واذیت نمی­کنم. این­بار او سکوت می کند بعد از چند دقیقه میگوید: ازکجا می­دانی نیامده؟ اوهروز وهرشب و هر ساعت در فکر و خیال من پرسه می­زند. این­بار من سکوت می کنم.  او دیگر دلیلی برای آزادی نمی­خواهد و تلاش ها من بی فایده است. وقتی او احساس ازادی می­کند در زندان و در خیال خود با او آزاد است آزادی بیرون به چه درد او می­خورد!